می خواستم خداحافظی کنم ولی ...
من به خاطر کلایورت طرفدار بارسا شدم. پس عقل حکم می کنه که حالا با رفتن کلایورت دست از این تیم بردارم. اما مساله مهم اینجاست. درسته که من در ابتدا فقط بخاطر بازیکن محبوبم طرفدار بارسلونا شدم اما کم کم اونقدر مجذوب این تیم شدم که تا آخر عمر ولش نمی کنم. شاید این توفیقی برای من بود که به باشگاه ایده آلم برسم. اصلا نمی تونم نوکمپ بزرگترین و شکوهمندترین ورزشگاه اروپا رو فراموش کنم. نمی تونم علاقه افراطی کاتالانها به تیمشون رو فراموش کنم. نمی تونم فیگوی خائن و زخم زبونهای رئالیا رو فراموش کنم. من حالا یه هوادار واقعی ام. به بارسا عشق می ورزم نه بخاطر ستاره هلندی اش بخاطر شکوهش و تعصبی که هوادارانش به اون دارند. من عاشق دیدن این لحظه ها هستم. شاید دیوونه باشم ولی هر جا جمعیت پرشور می بینم خوشم میاد. حتی تو فینال جام حذفی خودمون وقتی استقلالی ها رو دیدم ناخودآگاه طرفدار استقلال (تو اون بازی) شدم. به نظر من هیچ کدوم از تیم های بزرگ اروپا به اندازه بارسلونا طرفدار افراطی ندارن. اینو واقعا راست میگم. پس این وبلاگ رو رها نمی کنم. شاید دیگه به خاطر درس و .. نتونم زیاد بنویسم اما تا جایی که بتونم ادامه میدم چون بارسلونا رو از تمام وجود دوست دارم.
البته یه چیزی هم یادم رفت بگم و اون اینه که تیم دوم من نیوکاسله. دیروز از طریق اینترنت عضو سایت رسمیشون شدم و اخبار مربوط به این تیمو دنبال می کنم. شاید یه وبلاگ برای نیوکاسل زدم. ولی نه وقتش رو ندارم. اگه کسی هست که میتونه همکاری کنه همه چی آماده ست.
علی